VIETNAM
Vietnam is een lang smal land. De afstand tussen noord en zuid is 1650 km. De breedte is maximaal 600 km en in het midden slechts 50 km. De oppervlakte is 330.000 km² en is daarmee even groot als Noorwegen. De kustlijn is ongeveer 2500 km.
De mensen zijn even vriendelijk als in Cambodja. Vooral de kinderen zijn schattig, ze zijn klein en fijn waardoor ze er nog jonger en grappiger uitzien dan ze al zijn. Ook de volwassenen zien er veel jonger uit en wij kunnen onmogelijk hun leeftijd juist schatten.
De Vietnamese taal is uiterst moeilijk om te leren. Het is een toontaal wat wil zeggen dat er verschillende toonhoogtes bestaan om een bepaald woord uit te spreken. Is de toonhoogte verkeerd dan heeft dat woord een totaal andere betekenis.
De Socialistische Republiek Vietnam is een eenheidsstaat die in juli 1976 is ontstaan door een samenvoeging van de Democratische Republiek Vietnam (Noord) en de Republiek van Vietnam (Zuid). De staatsinrichting van de republiek is vastgelegd in de grondwet van 1992 die o.m. de leidende rol van de communistische partij bevestigd.
Vietnam heeft in haar geschiedenis talrijke overheersingen gekend en bestond ook uit kleine dynastieën die elkaar bevochten zodat zij zelden zonder oorlog leefden. Ik vermeld dus alleen de laatste oorlogen waarvan er nog zeer veel zichtbaar is in het land en in de harten van vooral de oudere mensen.
Na de nederlaag bij Dien Bien Phu in 1954, verleenden de Fransen het Zuiden volledige onafhankelijkheid en stelden Ngo Dinh Diem aan als premier.
Diem was fel anticommunistisch en bestuurde het Zuiden met harde hand. Duizenden mensen, al dan niet echt of vermeend communistisch, werden gearresteerd, gemarteld en vermoord.
De bevolking was overwegend Boeddhist en hij benadeelde het Boeddhisme tegenover het katholicisme. Ook monniken werden vervolgd.
Zijn tirannieke optreden, vriendjespolitiek en corruptie maakte dat hij nooit de afgesproken verkiezingen heeft gehouden. Hij wist dat hij gehaat werd en dat hij geen enkele kans maakte bij eerlijke verkiezingen tegen Ho Chi Minh.
De VS zagen in dat Diem niet de juiste persoon was om het communisme een halt toe te roepen en steunde in 1963 het leger in een staatsgreep.
Ho Chi Minh wilde van Vietnam één land maken en dit zonder strijd. Jaren lobbyde hij in het buitenland om die hereniging tot stand te brengen, maar hij bereikte niets en kwam zelf in de gevangenis terecht. Later begreep hij dat het zonder oorlog niet zou lukken en vond hij inspiratie bij Lenin.
In 1960 steunde hij de oprichting van Het Nationaal Bevrijdingsfront voor Zuid Vietnam.
Dit front dat bekend werd onder de scheldnaam Viet Cong (Vietnamese communisten) begon een guerrilla tegen premier Diem.
De laatste Franse troepen vertrokken in 1956 en de Amerikanen namen hun plaats in.
Zij steunden Zuid Vietnam met geld en wapens om de communistische opmars met alle middelen tot staan te brengen (koude oorlog). In die jaren vielen de landen in deze regio als dominosteentjes voor het communisme. En wij Europeanen dachten dat die oorlog definitief voorbij was en nu zitten we met de Krim! (maart 2014).
Er moest een aanleiding gevonden worden om de oorlog te starten en die werd gevonden in de baai van Tonkin.
De torpedobootjager ‘Maddox’ werd beschoten in de internationale wateren. Vietnam heeft altijd beweerd dat het in de territoriale wateren was en dat zij het recht had om te reageren. De VS beweerde het tegendeel. Blijkbaar leven wij nu in een zeer interessante tijd met het internet, want er is sprake van, dat de klokkenluider Edward Snowden over documenten zou beschikken waaruit blijkt dat het oorlogsschip zich inderdaad binnen de territoriale wateren bevond.
Maart 1965 landing van de eerste mariniers in Danang. In 4 jaar tijd vochten meer dan 540.000 manschappen.
31 Januari 1968 : eenheden van de Viet Cong en het Noord Vietnamese leger deden een verrassingsaanval tijdens het Vietnamese Nieuwjaar. Deze slag gaat de geschiedenis in als het Tet offensief.
De actie op het terrein van de Amerikaanse ambassade in Saigon schokte heel de wereld .In de VS begrepen ze dat zij jaren waren voorgelogen omdat er altijd werd verteld dat de Amerikanen aan het winnen waren. De Amerikaanse opinie keerde zich langzamerhand tegen de oorlogsinspanningen die waanzinnig veel geld hebben gekost en ook omdat er al tienduizenden Amerikanen waren gesneuveld.
In de VS en vele andere landen kwamen brede protestbewegingen de straat op.
De Vietnam veteranen gooiden hun decoraties over de hekken van het Witte Huis.
Die acties waren vooral gericht tegen het gebruik van napalm, fragmentatiebommen, ontbladeringsmiddelen en de moord op onschuldige burgers in het dorp My Lai.
In 1968 stopte de VS eindelijk de bombardementen op Noord Vietnam, maar die werden in 1972 terug hervat.
Januari 1973 werd er eindelijk een verdrag in Parijs tussen de VS en de Democratische Republiek Vietnam gesloten. Dit betekende niet het einde van de oorlog tussen Noord en Zuid, dat gebeurde pas op 30 april 1975 toen de Noord Vietnamese troepen Saigon innamen.
De balans van de oorlog:
- er werden 3 maal zoveel bommen op Vietnam afgeworpen dan in WOII,
- ongeveer 58.000 Amerikanen kwamen om,
- het aantal burgerslachtoffers wordt geschat tussen een half miljoen tot 2 miljoen,
- de ellende van de overlevenden en de later geboren kinderen door het gebruik van Agent Orange.
Al de gehandicapten van welke nationaliteit ook.
Niet vergeten dat er bij deze oorlog ook velen van andere nationaliteiten zoals Australiërs en Nieuw Zeelanders betrokken waren.
Saigon werd omgedoopt tot Ho Chi Minh stad als eerbetoon aan de in 1969 overleden leider. Hij is te vroeg gestorven om de realisatie van zijn droom, Een verenigd Vietnam, mee te maken.
In 1976 werden in het hele land verkiezingen gehouden en zo ontstond de herenigde Socialistische Republiek Vietnam.
Chau Doc
Hier bezoeken wij met een snelle boot de woonboten en de markt op het water.
Onder dit huis is een kooi gebouwd waarin de gevangen vis wordt bewaard.
Verser kan niet. Het is niet te zien op deze foto.
Veel vrouwen werken op de boot zelf en doen ook aan visvangst met een net.
Watertuin waar groente groeit zoals in de volkstuintjes in België.
Hier woont het Chamvolk in paalwoningen wegens de jaarlijkse overstromingen.
De Cham zijn de nazaten van de inwoners van het oude koninkrijk Champa dat in centraal Vietnam lag.
Uiteraard zijn er ook winkeltjes waar vrouwen weven en samen met de kinderen van alles verkopen.
Varend eetstalletje. Deze koeken bestaan uit geperste visjes die in de zon gedroogd worden.
Zijn vooral gegeerd tijdens het nieuwjaarsfeest en zijn hun borrelhapjes.
Ook komt een varend restaurant langs
met eten dat op het bootje wordt gekookt.
Het staat nog te pruttelen.
De was hangt te drogen.
Een huwelijk en het paar komt naar buiten om ons
de gelegenheid te geven een foto van hen te nemen.
Waterhyacinten.
Bloemenmarkt. Er is azalea, vlijtig Liesje, petunia,
kerstroos en fresia, echt dezelfde bloemen als bij ons.
Hun specialiteit is orchidee en bonsai.
Het monument is ter ere van de kabeljauw
die hier veel wordt gevangen.
Can Tho
Onderweg zie ik heel mooie groene rijstvelden. De plantjes zijn zo fris groen.
De Mekong delta is een uiterst vruchtbare streek in het zuiden van Vietnam.
Rijst is de belangrijkste plant en drie keer per jaar is er een oogst,
terwijl dit elders in het land tweemaal per jaar is en in de bergen slechts een keer.
Om de een of andere reden is er in ons programma (om de lange autorit te onderbreken?) een stop voorzien in een krokodillenfarm.
Een krokodil legt jaarlijks ongeveer 60 eieren. Die worden onmiddellijk weg genomen en in een couveuse gelegd. Onnodig te zeggen dat dit een zeer gevaarlijk werk is.
Een krokodil heeft geen tong en doet zijn bek open om wat afkoeling te krijgen. De beesten zitten per leeftijdscategorie bijeen. Een volwassen krokodil eet heel veel maar slechts 1 maal per week.
Deze zijn ongeveer 5 jaar.
Deze beestjes zijn ongeveer 3 maand oud.
De moto is het transportmiddel voor mensen, dieren en goederen.
Soms zit de bijrijder boven op de goederen.
Aankomst in hotel Victoria in Can Tho, een nog mooier hotel dan het vorige.
Aan de achterkant ligt een uiterst verzorgde tuin die uitgeeft op de Mekong.
Dit hotel doet groepsuitstappen met de grote boot en
er zijn kleine boten die voor een tweetal mensen bestemd zijn.
Ik ben heel erg benieuwd hoe dit zal verlopen.
Eerst nog een lekkere koffie.
Bonsai in bloei.
Vandaag gaan wij aan boord voor een dag en een nacht varen. Eerst even alles inspecteren.
Zo veel personeel voor ons beiden. Ik word er verlegen van.
Kapitein
Met de gids.
Het is een ‘eco’ boot dus toffe natuurlijke slippers
maar ik kan ze niet aanhouden omdat ze zo prikken.
Paalwoningen.
Groentemarkt op boten.
Lunch gemaakt in een piepklein hok op een plaats waar wij
(gelukkig) niet in kunnen.
Het eten was altijd lekker, hoe doen ze het in zo
een moeilijke omstandigheden?
We slaan een kanaal in en... we komen voorbij
een rijst verwerkingsfabriek.
Wassen.
Hier wonen niet zo veel mensen dus kan er
geen godsdienstig gebouw staan voor elke soort religie.
Oplossing?
Elke godsdienst maakt voor zijn
samenkomst gebruik van dit ‘gebouw’.
De kokosnootbomen groeien in het wild dus iedereen mag er van plukken.
Wel moet je goed weten hoe je het moet doen want de bomen zijn heel hoog.
Waarom zijn er ‘ogen’ geschilderd op de boten?
1. voor de veiligheid – goed zichtbaar,
2. bijgeloof: zij willen hiermee de boze geesten bang maken,
3. indien de boot vol geladen is blijven de ogen langer zichtbaar.
Een familie met watermeloenen aan boord.
Ook mango’s groeien hier vanzelf.
Vervoer van rijst.
Vissersvrouw.
Eenden mogen gaan zwemmen in een afgebakend stukje water.
Eenden worden juist zoals kippen veel gekweekt en
staan in de meeste restaurants op het menu.
Het is een heerlijke dag. Je voelt je bijna ‘op bezoek’ bij de mensen omdat alles zo dichtbij is.
Iedereen lacht heel vriendelijk en al de kinderen roepen hallo, wuiven en rennen een stukje met de boot mee. Het is zo vredig dat het onwerkelijk aandoet. Een ideaal rustige dag voor een Carla met diarree. De wc is slechts op een paar meter afstand en je moet niet aanschuiven!
Met het ‘reddingsbootje’ dat aan ons schip hangt varen we een zijkanaaltje in.
De drijvende planten zijn waterlelies maar het is nu winter en ze zijn niet in bloei.
Zouden onze borden ook hierin worden afgewassen? In ieder geval zijn de mensen heel vindingrijk en hebben er stromend water van gemaakt.
Een ongeluk! De wegen zijn overal slecht dus zeker ergens in de natuur. De camion is van de weg aan het rijzen wegens een verzakking aan de kant. Eén werkt en de rest?? Verschil met bij ons? Ja, bij ons zou niemand aan de onderkant gaan staan uit schrik om onder de wagen te geraken.
Visser die kijkt of er iets in zijn fuik gezwommen is.
Zo komen wij aan in Sa Dec waar een museum een bedevaartsoord is geworden.
Margerite Duras werd als 15-jarige verliefd op een rijke getrouwde man. Uiteraard was dit een onmogelijke liefde ook al omdat zij een Franse was en de man een Vietnamees.
Deze grote liefde heeft zij later beschreven in haar boek 'l’Amant’ die werd verfilmd. De man kreeg vijf kinderen die allen belangrijke posities bekleedde in de wereld.
Marguerite zelf werd een beroemde schrijfster die ook films maakte. Zij werkte o.a. mee aan 'Hiroshima mon amour'.
Heden komen nog veel geliefden een kaars branden in het prachtige huis van de man, in de hoop op een mooi leven samen.
We gaan naar de markt en mogen mee kiezen wat we ’s avonds gaan eten.
Alles wordt er zo vers mogelijk gehouden.
Dieren worden levend getoond zoals de mekongvis en gedood
wanneer hij verkocht wordt. Ook is er veel gedroogde vis.
Maken ze haarstukjes van
al dat haar op de grond?
Het deel van de markt waar de kleding wordt verkocht. Overal is het wringen want het is een heel drukke markt, en toch zijn er mensen met fietsen en moto’s die er tussen door rijden. Precies wriemelende mieren. Toch hebben we geen ongevallen gezien tijdens onze reis en blijft iedereen rustig in die massa.
Lieve ligt het eerst in bed en
ik maak haar muskietennet goed dicht en
neem nog een foto.
Deze middag kwamen we tot de ontdekking dat ons luxe schip een probleem heeft nl. er is geen stromend water. Probleem met de voorraad maar dat zal wel direct opgelost worden.
Nu het avond is zegt de gids dat het morgen zal opgelost worden en geeft hij ons een paar flesjes drinkwater voor de nacht en om onze avond hygiëne te verzorgen.
De boot legt voor de nacht aan bij een klein eilandje waar er nog meer slaapboten liggen en de bemanning gaat van boord om ergens te gaan slapen.
Ik denk van een heerlijke rustige nacht te kunnen genieten maar kom bedrogen uit. Het doet me denken aan het harde geluid van een tweetakt auto van vroeger of het geluid van een helikopter die over je hoofd vliegt!
Het geluid komt heel traag aan tot het verschrikkelijk is, en dan neemt het weer traag af. Oef denk ik dan maar een paar minuten later hoor je de volgende boot al aankomen. Uren later is het eindelijk stil maar …. Om half zes start de bemanning de motor terug op om verder te varen!
Wij krijgen een heerlijk ontbijt; hoe maken ze het in die mini ruimte?
We varen verder en komen weer bij een markt die op het water is.
Kerk in een dorp en het plaatselijk vervoermiddel.
Voor vandaag is er een bezoek aan een fabriek gepland waar er verschillende producten gemaakt worden van hetgeen op het land geteeld wordt. Het grootste deel van het gebouw is gericht naar de rivier omdat het brengen van de grondstoffen en het afhalen van de producten voornamelijk langs het water gebeurd.
Honingraat vol met bijen maar deze bijen steken geen mensen en hier wordt karamel van gemaakt.
Het maken van rijstpapier is een werkje waar je heel handig in moet zijn want het is erg fragiel.
Zo maak je artisanale popcorn van rijst, de rijstvliezen er uit schudden en dit is het resultaat.
Het meisje verpakt de karamellen met het rijstpapier aan de snelheid van een machine. Elke hand doet een kleine beweging en zelfs bij het doorgeven aan de andere hand wordt er nog een vouw in het papier gegeven en de andere hand neemt de karamel aan om de laatste plooi aan het papiertje te geven. Wat een snelheid.
We worden afgehaald van de boot en onderweg naar Ho Chi Minh bezoeken we een werkplaats waar ons de vele verschillende fasen van het handwerk wordt uitgelegd vooraleer een voorwerp in het typische lakwerk af is.
Aan 1 voorwerp wordt er ongeveer 5 maanden gewerkt want er zijn meer dan 30 handelingen nodig. Telkens moet het gedurende een aantal dagen drogen in papier.
Dan kan het
- geschilderd worden
- of wordt er parelmoer in verwerkt
- of wordt het ingelegd met de schelp van eendeneieren. Alhoewel die schelp naar het gele lijkt te gaan, is het prachtig wit als het af is en lijkt het daardoor erg op parelmoer.
Ho Chi Minh
Onderweg naar Ho Chi Minh, het vroegere Saigon, is het zeker zo druk als bij ons in het spitsuur. Hier word je als Europese chauffeur ofwel gek (de Vietnamezen rijden tot op de centimeter door) ofwel kom je als een super goede autovoerder thuis.
Het verkeer is gewoon waanzinnig. Geen tuk tuk zoals in Cambodja maar hier is Het vervoermiddel de moto en daar gebeurt dus alles mee.
Indien er zo veel auto’s zouden zijn als moto’s dan stond de stad gewoon stil. Wat gelukkig onmiddellijk opvalt is het totaal gebrek aan agressiviteit in het verkeer ondanks de drukte van 4 tot 5 moto’s naast elkaar en dit in de beide richtingen. Steek daar maar eens over! Zeg niet loop dan naar een verkeerslicht want die zijn er nauwelijks en de witte strepen voor de voetgangers zijn er, maar waarvoor? Niemand houdt er rekening mee. Het is een griezelig gevoel dat men tot op een paar centimeter van je benen rijdt en je juist niet raakt. Van een aanpassing gesproken!
De Majestic is een prachtig art nouveau hotel, gelegen in het centrum van de stad. Op de binnenkoer is het heel rustig maar durf je neus niet buiten steken want ik wist dat je daar moet leren de straat oversteken, maar dat het zo erg is had ik mij nooit kunnen voorstellen.
De mensen zijn even vriendelijk als in Cambodja. Vooral de kinderen zijn schattig, ze zijn klein en fijn waardoor ze er nog jonger en grappiger uitzien dan ze al zijn. Ook de volwassenen zien er veel jonger uit en wij kunnen onmogelijk hun leeftijd juist schatten.
De Vietnamese taal is uiterst moeilijk om te leren. Het is een toontaal wat wil zeggen dat er verschillende toonhoogtes bestaan om een bepaald woord uit te spreken. Is de toonhoogte verkeerd dan heeft dat woord een totaal andere betekenis.
De Socialistische Republiek Vietnam is een eenheidsstaat die in juli 1976 is ontstaan door een samenvoeging van de Democratische Republiek Vietnam (Noord) en de Republiek van Vietnam (Zuid). De staatsinrichting van de republiek is vastgelegd in de grondwet van 1992 die o.m. de leidende rol van de communistische partij bevestigd.
Vietnam heeft in haar geschiedenis talrijke overheersingen gekend en bestond ook uit kleine dynastieën die elkaar bevochten zodat zij zelden zonder oorlog leefden. Ik vermeld dus alleen de laatste oorlogen waarvan er nog zeer veel zichtbaar is in het land en in de harten van vooral de oudere mensen.
Na de nederlaag bij Dien Bien Phu in 1954, verleenden de Fransen het Zuiden volledige onafhankelijkheid en stelden Ngo Dinh Diem aan als premier.
Diem was fel anticommunistisch en bestuurde het Zuiden met harde hand. Duizenden mensen, al dan niet echt of vermeend communistisch, werden gearresteerd, gemarteld en vermoord.
De bevolking was overwegend Boeddhist en hij benadeelde het Boeddhisme tegenover het katholicisme. Ook monniken werden vervolgd.
Zijn tirannieke optreden, vriendjespolitiek en corruptie maakte dat hij nooit de afgesproken verkiezingen heeft gehouden. Hij wist dat hij gehaat werd en dat hij geen enkele kans maakte bij eerlijke verkiezingen tegen Ho Chi Minh.
De VS zagen in dat Diem niet de juiste persoon was om het communisme een halt toe te roepen en steunde in 1963 het leger in een staatsgreep.
Ho Chi Minh wilde van Vietnam één land maken en dit zonder strijd. Jaren lobbyde hij in het buitenland om die hereniging tot stand te brengen, maar hij bereikte niets en kwam zelf in de gevangenis terecht. Later begreep hij dat het zonder oorlog niet zou lukken en vond hij inspiratie bij Lenin.
In 1960 steunde hij de oprichting van Het Nationaal Bevrijdingsfront voor Zuid Vietnam. Dit front dat bekend werd onder de scheldnaam Viet Cong (Vietnamese communisten) begon een guerrilla tegen premier Diem.
De laatste Franse troepen vertrokken in 1956 en de Amerikanen namen hun plaats in. Zij steunden Zuid Vietnam met geld en wapens om de communistische opmars met alle middelen tot staan te brengen (koude oorlog). In die jaren vielen de landen in deze regio als dominosteentjes voor het communisme. En wij Europeanen dachten dat die oorlog definitief voorbij was en nu zitten we met de Krim! (maart 2014).
Er moest een aanleiding gevonden worden om de oorlog te starten en die werd gevonden in de baai van Tonkin.
De torpedobootjager ‘Maddox’ werd beschoten in de internationale wateren. Vietnam heeft altijd beweerd dat het in de territoriale wateren was en dat zij het recht had om te reageren. De VS beweerde het tegendeel. Blijkbaar leven wij nu in een zeer interessante tijd met het internet, want er is sprake van, dat de klokkenluider Edward Snowden over documenten zou beschikken waaruit blijkt dat het oorlogsschip zich inderdaad binnen de territoriale wateren bevond.
Maart 1965 landing van de eerste mariniers in Danang. In 4 jaar tijd vochten meer dan 540.000 manschappen.
31 Januari 1968 : eenheden van de Viet Cong en het Noord Vietnamese leger deden een verrassingsaanval tijdens het Vietnamese Nieuwjaar. Deze slag gaat de geschiedenis in als het Tet offensief.
De actie op het terrein van de Amerikaanse ambassade in Saigon schokte heel de wereld .In de VS begrepen ze dat zij jaren waren voorgelogen omdat er altijd werd verteld dat de Amerikanen aan het winnen waren. De Amerikaanse opinie keerde zich langzamerhand tegen de oorlogsinspanningen die waanzinnig veel geld hebben gekost en ook omdat er al tienduizenden Amerikanen waren gesneuveld.
In de VS en vele andere landen kwamen brede protestbewegingen de straat op.
De Vietnam veteranen gooiden hun decoraties over de hekken van het Witte Huis.
Die acties waren vooral gericht tegen het gebruik van napalm, fragmentatiebommen, ontbladeringsmiddelen en de moord op onschuldige burgers in het dorp My Lai.
In 1968 stopte de VS eindelijk de bombardementen op Noord Vietnam, maar die werden in 1972 terug hervat.
Januari 1973 werd er eindelijk een verdrag in Parijs tussen de VS en de Democratische Republiek Vietnam gesloten. Dit betekende niet het einde van de oorlog tussen Noord en Zuid, dat gebeurde pas op 30 april 1975 toen de Noord Vietnamese troepen Saigon innamen.
De balans van de oorlog:
- er werden 3 maal zoveel bommen op Vietnam afgeworpen dan in WOII,
- ongeveer 58.000 Amerikanen kwamen om,
- het aantal burgerslachtoffers wordt geschat tussen een half miljoen tot 2 miljoen,
- de ellende van de overlevenden en de later geboren kinderen door het gebruik van Agent Orange.
Al de gehandicapten van welke nationaliteit ook.
Niet vergeten dat er bij deze oorlog ook velen van andere nationaliteiten zoals Australiërs en Nieuw Zeelanders betrokken waren.
Saigon werd omgedoopt tot Ho Chi Minh stad als eerbetoon aan de in 1969 overleden leider. Hij is te vroeg gestorven om de realisatie van zijn droom, Een verenigd Vietnam, mee te maken.
In 1976 werden in het hele land verkiezingen gehouden en zo ontstond de herenigde Socialistische Republiek Vietnam.
Chau Doc
Hier bezoeken wij met een snelle boot de woonboten en de markt op het water.
Verser kan niet. Het is niet te zien op deze foto.
Hier woont het Chamvolk in paalwoningen wegens de jaarlijkse overstromingen.
De Cham zijn de nazaten van de inwoners van het oude koninkrijk Champa dat in centraal Vietnam lag.
Uiteraard zijn er ook winkeltjes waar vrouwen weven en samen met de kinderen van alles verkopen.
Zijn vooral gegeerd tijdens het nieuwjaarsfeest en zijn hun borrelhapjes.
met eten dat op het bootje wordt gekookt.
Het staat nog te pruttelen.
de gelegenheid te geven een foto van hen te nemen.
kerstroos en fresia, echt dezelfde bloemen als bij ons.
Hun specialiteit is orchidee en bonsai.
die hier veel wordt gevangen.
De Mekong delta is een uiterst vruchtbare streek in het zuiden van Vietnam.
Rijst is de belangrijkste plant en drie keer per jaar is er een oogst,
terwijl dit elders in het land tweemaal per jaar is en in de bergen slechts een keer.
Een krokodil legt jaarlijks ongeveer 60 eieren. Die worden onmiddellijk weg genomen en in een couveuse gelegd. Onnodig te zeggen dat dit een zeer gevaarlijk werk is.
Een krokodil heeft geen tong en doet zijn bek open om wat afkoeling te krijgen. De beesten zitten per leeftijdscategorie bijeen. Een volwassen krokodil eet heel veel maar slechts 1 maal per week.
Soms zit de bijrijder boven op de goederen.
Aan de achterkant ligt een uiterst verzorgde tuin die uitgeeft op de Mekong.
Dit hotel doet groepsuitstappen met de grote boot en
er zijn kleine boten die voor een tweetal mensen bestemd zijn.
Ik ben heel erg benieuwd hoe dit zal verlopen.
Zo veel personeel voor ons beiden. Ik word er verlegen van.
maar ik kan ze niet aanhouden omdat ze zo prikken.
(gelukkig) niet in kunnen.
Het eten was altijd lekker, hoe doen ze het in zo
een moeilijke omstandigheden?
een rijst verwerkingsfabriek.
geen godsdienstig gebouw staan voor elke soort religie.
Oplossing?
Elke godsdienst maakt voor zijn
samenkomst gebruik van dit ‘gebouw’.
Wel moet je goed weten hoe je het moet doen want de bomen zijn heel hoog.
1. voor de veiligheid – goed zichtbaar,
2. bijgeloof: zij willen hiermee de boze geesten bang maken,
3. indien de boot vol geladen is blijven de ogen langer zichtbaar.
Eenden worden juist zoals kippen veel gekweekt en
staan in de meeste restaurants op het menu.
Iedereen lacht heel vriendelijk en al de kinderen roepen hallo, wuiven en rennen een stukje met de boot mee. Het is zo vredig dat het onwerkelijk aandoet. Een ideaal rustige dag voor een Carla met diarree. De wc is slechts op een paar meter afstand en je moet niet aanschuiven!
De drijvende planten zijn waterlelies maar het is nu winter en ze zijn niet in bloei.
Margerite Duras werd als 15-jarige verliefd op een rijke getrouwde man. Uiteraard was dit een onmogelijke liefde ook al omdat zij een Franse was en de man een Vietnamees.
Deze grote liefde heeft zij later beschreven in haar boek 'l’Amant’ die werd verfilmd. De man kreeg vijf kinderen die allen belangrijke posities bekleedde in de wereld.
Marguerite zelf werd een beroemde schrijfster die ook films maakte. Zij werkte o.a. mee aan 'Hiroshima mon amour'.
Heden komen nog veel geliefden een kaars branden in het prachtige huis van de man, in de hoop op een mooi leven samen.
Alles wordt er zo vers mogelijk gehouden.
Dieren worden levend getoond zoals de mekongvis en gedood
wanneer hij verkocht wordt. Ook is er veel gedroogde vis.
al dat haar op de grond?
ik maak haar muskietennet goed dicht en
neem nog een foto.
Nu het avond is zegt de gids dat het morgen zal opgelost worden en geeft hij ons een paar flesjes drinkwater voor de nacht en om onze avond hygiëne te verzorgen.
Ik denk van een heerlijke rustige nacht te kunnen genieten maar kom bedrogen uit. Het doet me denken aan het harde geluid van een tweetakt auto van vroeger of het geluid van een helikopter die over je hoofd vliegt!
Het geluid komt heel traag aan tot het verschrikkelijk is, en dan neemt het weer traag af. Oef denk ik dan maar een paar minuten later hoor je de volgende boot al aankomen. Uren later is het eindelijk stil maar …. Om half zes start de bemanning de motor terug op om verder te varen!
Aan 1 voorwerp wordt er ongeveer 5 maanden gewerkt want er zijn meer dan 30 handelingen nodig. Telkens moet het gedurende een aantal dagen drogen in papier.
Dan kan het
- geschilderd worden
- of wordt er parelmoer in verwerkt
- of wordt het ingelegd met de schelp van eendeneieren. Alhoewel die schelp naar het gele lijkt te gaan, is het prachtig wit als het af is en lijkt het daardoor erg op parelmoer.
Onderweg naar Ho Chi Minh, het vroegere Saigon, is het zeker zo druk als bij ons in het spitsuur. Hier word je als Europese chauffeur ofwel gek (de Vietnamezen rijden tot op de centimeter door) ofwel kom je als een super goede autovoerder thuis.
Het verkeer is gewoon waanzinnig. Geen tuk tuk zoals in Cambodja maar hier is Het vervoermiddel de moto en daar gebeurt dus alles mee.
Indien er zo veel auto’s zouden zijn als moto’s dan stond de stad gewoon stil. Wat gelukkig onmiddellijk opvalt is het totaal gebrek aan agressiviteit in het verkeer ondanks de drukte van 4 tot 5 moto’s naast elkaar en dit in de beide richtingen. Steek daar maar eens over! Zeg niet loop dan naar een verkeerslicht want die zijn er nauwelijks en de witte strepen voor de voetgangers zijn er, maar waarvoor? Niemand houdt er rekening mee. Het is een griezelig gevoel dat men tot op een paar centimeter van je benen rijdt en je juist niet raakt. Van een aanpassing gesproken!
'Mr. Tea & Coffee'
zien we dat er gasten worden verwacht voor een huwelijksfeest.
Rond Nieuwjaar wordt er veel getrouwd.
Dan doe je dat voor de twee rij – niet vergeten blijven ademen – en zo ga je verder.
Probleem was dat dit onze maidentrip was en dat het donker was. Lieve had gelukkig een witte sjaal bij en die heeft zij als een volleerde vendelzwaaier gebruikt.
Niettegenstaande dit een toeristische plaats is,
is de weg er naartoe onbeschrijfelijk slecht.
Normaal woonden hier al eeuwen landbouwers die de stiel van hun ouders hebben geleerd. Zij kennen hun grond door en door en verbouwden rijst. Ook zijn deze mensen zo arm dat zij goed hun plan moeten kunnen trekken om te overleven want alles gebeurt door handenarbeid, voor materiaal is er geen geld. Het waren geen ingenieurs maar technisch waren ze wel heel knap.
Een aantal had wel cursus gevolgd als soldaat zelfs vanaf dat ze kind waren, maar voor de rest waren ze niet naar school geweest en moesten trachten te overleven.
In deze streek is de grond uitzonderlijk sterk en daarom konden de Vietnamezen hier drie lagen tunnels uitgraven om van hieruit de strijd tegen de Franse overheersing te voeren. Tijdens de oorlog ‘leefden’ zij hierin. Zij aten er, sliepen, waren ziek, kregen kinderen en stierven er en dit terwijl juist boven hen de Amerikanen hun basis hadden gebouwd. ’s Nachts gingen ze in de rijstvelden werken teneinde nog iets te eten te hebben.
Over het algemeen zijn de Vietnamezen klein, frêle en soepel. Zij konden in de tunnels leven die zeer smal en laag waren, en in het begin waren zij veilig voor de Amerikanen die er zelfs niet aan dachten dat er mensen in de omgeving waren. De lengte van het complex wordt tussen de 200 en 300 km geschat. Het was er vochtig, te weinig lucht en of dit nog niet erg genoeg was, zaten er ook slangen en insecten die dodelijk waren. Verder was er de jungle.
Op een plaatje wordt grond en bladeren gelegd en dan verdwijnt hij.
de ingang breder is gemaakt voor de toeristen, geraak ik niet eens in de ingang.
Deze vallen werden voorheen voor het vangen van dieren gebruikt.
Ze werden in de buurt van de ingang van een tunnel geplaatst.
in die super kleine ruimte, maar wat doe je met het zand
dat je uitgraaft zonder dat dit opvalt?
Indien de uitgang dicht bij de rivier lag dan werd het zand
in de rivier gegooid, maar in de jungle kan dat niet of
de vijand ontdekt dat er iets niet in orde is.
De bewoners bouwden dus ‘valse’ heuvels met het uitgegraven zand en met nagemaakte termieten ingang.
Zij bombardeerden met een uiterst giftige dioxineverbinding met de codenaam Orange Agent.
Dat zij daarmee ineens de mensen mee vernietigden was mooi meegenomen.
Dat de overlevenden mismaakte kinderen kregen zal wel tot de ‘collateral damage’ horen zeker? Nu dit jaar de Groote Oorlog wordt herdacht met het gebruik van mosterdgas kan je onmogelijk ontkennen dat er niets veranderd is en dat ‘men’ iets van al de ellende dat een oorlog meebrengt heeft geleerd, tenzij misschien het ‘verdoezelen’ van de meest sadistische uitwassen.
’s Middags zullen we in het oorlogsmuseum zien hoe ‘dood’ de jungle was. Nu hebben de Vietnamezen bomen geplant om het oorspronkelijk landschap te herstellen.
Waar haalden zij het recht vandaan om duizenden kilometers van hun huis een ander land te gaan bombarderen? En is dat in 2014 weer niet hetzelfde?
Het gelijkvloers van het museum is gewijd aan de reactie van de mensen in de wereld waar anti-Amerikaanse betogingen werden gehouden tegen de oorlog in Vietnam.
Wat mij tijdens het bezoek het meest trof, was de pijnlijke stilte van de honderden mensen die
met ernstige gezichten voorbij de foto’s schoven.
Misschien dat velen nu voor de eerste keer de ‘waarheid’ zagen?
Het waren Amerikaanse politici die tot deze oorlog hebben besloten. Het waren de presidenten Kennedy en Clinton die positieve maatregelen hebben genomen om nadien de situatie te normaliseren.
Na zoveel ellende voel ik mij verdrietig om al hetgeen was, maar nog meer om al hetgeen er aan oorlog op dit moment nog is in deze wereld. Leren we dan nooit?
In de stad gaan we het paleis bezoeken. Eerst werd het voor de koningen gebouwd in 1868 en heette Norodompaleis. Later verbleven daar de Franse Gouverneurs en nadien de President. Nu heet het ‘Onafhankelijkheidspaleis of Herenigingspaleis’. Het is een symbool van de hereniging van noord en zuid Vietnam en wordt gebruikt voor officiële ontvangsten en voor bezoekende toeristen.
Hier is telefoon, telex en allerlei communicatie materiaal van de periode van de Vietnamese oorlog. Ook veel kaarten voor de commandopost die van hier uit de oorlog leidde tegen het noorden. Hier hangen ook de statistieken per maand, per streek en per nationaliteit van het aantal doden.
vanuit Marseille, en het standbeeld van de Heilige Maagd.
Velen hadden een masker op tegen de luchtvervuiling.
Deze stad aan de Zuid-Chinese zee ligt op een goed half uur vliegen.
Het is de bekendste badplaats van Vietnam met een 5 km lang zandstrand dat tot de beste stranden van Zuidoost-Azië behoort.
Spijtig dat de vele Russen dit al lang voor ons hebben ontdekt. Er zijn al veel restaurants, bars en winkels die door Russen voor Russen worden uitgebaat.
Midden in een groot duingebied, dat aan een woestijn doet denken, loopt een prachtige 4 banen weg met brede bloemperken en overal panelen met de namen van de grote hotels die hier zullen worden gebouwd. Ook zijn ze met de aanleg van de golfvelden bezig. Benidorm in Vietnam?
Wij logeren in een mooi groot resort vlak aan de zee. Allemaal bungalows die een binnen en een buiten badkamer hebben. Voor mij was het nieuw dat er een badkamer buiten was die zo gebouwd was dat niemand je kon zien, omdat er met planten en niveauverschil een ‘privé’ buitenruimte werd gecreëerd. Volgens Lieve is dat gekend in Zuidoost Azië.
te laten weten of iemand al of niet binnen mag:
'Niet storen' / 'Oké, je mag binnen'
Onderweg zien we de leukste toestanden op de moto’s, vooral wanneer we vaststellen dat de baby’s bijna vanaf hun geboorte meerijden. Wij associëren dat vervoermiddel met stoere mannen maar hier is dit het vervoermiddel voor heel de familie. Een gezin met hun twee kinderen of zelfs drie is heel gewoon. Wij staan op de hoek van een straat om te proberen foto’s te maken maar er wordt zo snel gereden dat we soms alleen maar het achterwiel erop krijgen. Toch enkele pogingen.
Vandaag eindelijk een luie dag. We hebben genoten van de sauna, het strand, het zwembad en de zee. Spijtig genoeg was het zwembad nog kouder dan de zee, ver ben ik er dus niet in geweest.
’s Middags mijn kleedje gaan afhalen want ’s avonds was er een nieuwjaarsfeestje met een reuze grote BBQ met kreeft en een heel groot buffet in hotel Evasion.
we beginnen bij de Long-Sonpagode dat het belangrijkste boeddhistisch heiligdom is.
De bouwwerken werden tussen de 7de en 12de eeuw opgericht voor de moedergodin van de Cham. Ze staat ook bekend als Uma, de zwarte dame en vrouw van de hindoegod Shiva.
HOI AN
Op de luchthaven geprobeerd om een oplossing te vinden voor het afgebroken wieltje van mijn koffer, maar ik werd doorverwezen naar Hanoi voor een mogelijke herstelling. Intussen kreeg ik wel 1 miljoen Dong dat ongeveer US$ 50 is. Een zware valies en nog een vlucht tussenin met de rugpijn die ik op dat moment had was geen leuk voorruitzicht.
Vietnam is – zoals andere landen in zuidoost-Azië – gekend voor zijn zijde industrie en de mogelijkheid om op 24 uur tijd een kleedje te laten maken aan een veel lagere prijs dan in België. Of je wilt of niet, je wordt als toerist naar een zijdefabriek gesleurd.
Wormen van 11 dagen oud en al veel grotere wormen van 22 dagen oud. Er zijn twee soorten wormen, zij die uit een witte of een gele cocon komen.
Een volwassen ‘mot’ legt eieren.
De lengte van de draad van de zijderups kan tot 900 m gaan. De zeer dunne draden worden bijeengebracht en dan worden deze geweven.
Vermits we dit deel van het land hebben overvlogen zijn we niet voorbij de grootste slachtpartij gereden die door het Amerikaanse leger in Vietnam gepleegd is: My Lai.
De legerleiding stelde alles in het werk om de zaak stil te houden maar de pers kreeg er toch lucht van. De luitenant die zich hiervoor moest verantwoorden kreeg na een proces levenslang, maar dankzij het persoonlijk ingrijpen van president Nixon heeft hij zijn straf nooit uitgezeten.
In de 16e en 17e eeuw was de haven van Hoi An het commerciële centrum van Zuid Vietnam.
Spijtig maar deze stad wordt bijna jaarlijks getroffen door overstromingen. De pakhuizen aan de rivier kunnen soms tot aan de bovenverdieping onder water staan. Daarom dat veel huizen uit duurzaam materiaal zijn opgetrokken of tot op een paar meter hoogte, waarna een ander materiaal werd gebruikt.
De Japanse regering verbood in 1637 haar onderdanen naar het buitenland te reizen en daarop kwamen de Chinezen en Portugezen naar Hoi An. Daarom is het moeilijk om juist te weten wat hier Chinees of Japans is. Het meeste is door de Chinezen in het begin van de 19e eeuw terug opgebouwd en bewaard gebleven en behoort nu tot het Werelderfgoed.
Ons hotel ligt aan de zee en men is er nog volop bezig versieringen aan te brengen voor de Nieuwjaarsfeesten.
Ook op de groentemarkt is het zeer druk, want de mensen doen hun laatste aankopen voor het grote feest kan beginnen. Hier wordt groente, fruit, vis en vlees verkocht die dikwijls op zeer kleinschalige basis is geteeld. Alles is vers want kippen en eenden worden ter plaatse geslacht.
XXL wortelen
Ook de heiligdommen worden nog verder versierd voor de feesten. In het oude Chinese stadsdeel staat de tempel Phuc Kien die in 1757 werd voltooid.
Het materiaal is allemaal opvouwbaar en neemt weinig plaats in wanneer het is opgeborgen,
Lampions terug open vouwen.
en als het dan nog ergens iets anders raakt, dan wordt er gewoon een stuk van de draad afgeknipt.
Met Yen verder door de oude (Chinese) straatjes met veel winkeltjes naar een privé woning die nu is beschermd.
Hier staan prachtige houten meubelen
met parelmoer inleg.
Chinese tempel
Van deze brug – die gebouwd werd tussen 1593 en 1596 – weet men zeker dat die Japans is.
Een toeristenboot die op de Thu Bon rivier vaart.
Maar wij gaan ook varen naar een klein eilandje waar er verschillende soorten handwerk worden uitgevoerd
waaronder het houtsnijwerk dat al eeuwen bekend is voor zijn hoge kwaliteit. Spijtig van het grijze weer.
En zo gaat de bevolking naar het eiland Cam Kim
bij gebrek aan een brug.
Wat is er allemaal nodig om inlegwerk te maken buiten een masker tegen het fijn stof en ongelooflijk veel geduld en handigheid?
Niet alleen geen geprogrammeerde ontmoeting,
zelfs een zeer ongewenste.
Terug naar het gezellige stadje om iets te gaan eten.
In de late namiddag naar ons mooie hotel om ons op te frissen en
’s avonds met een taxi terug naar het centrum van Hoi An om te genieten van de Nieuwjaarsverlichting.
Blijkbaar hadden wij niet alleen genoten van
een leuke avond, maar de muggen ook van mij.
Vandaag staat er een Ecotoer op het programma. Omdat mijn rug nog erg pijn doet wil ik liever niet fietsen op de slechte wegen en hebben we een alternatief programma gevraagd.
Tot onze verbazing komt een Mercedes ons afhalen. Waar hebben ze die gevonden?
Intussen zijn ze in het hotel weeral nieuwe versieringen aan het bij plaatsen.
De bestaande gronden werden verkaveld tot kleine percelen en toevertrouwd aan families met een klein (geen?) inkomen zodat zij in hun levensbehoeften kunnen voorzien. De groente wordt met de grootste zorg behandeld om zo veel mogelijk opbrengst te hebben. Het dient voor hun eigen behoefte en als er overschot is dan gaan (fietsen) zij naar een markt waar zij dat verkopen voor geld of om te ruilen met b.v. iemand die een kledingstuk voor hen wil maken. Op die manier overleven zij en hebben ze minder geld nodig.
De groente ziet er prachtig uit met al zijn tinten groen. Hier worden geen chemicaliën gebruikt.
Pompoen
Wij bezoeken een 60-jarige dame die voor haar zuster van 82 werkt en voor haarzelf.
Water halen ergens uit een bak en dan zelf moeten sproeien.
Nieuwe aanleg.
De moto laden om de eigen kweek naar de markt te brengen.
De groente lijkt me perfect maar van de elektriciteit ben ik wel wat bang.
De buffel wordt hier als ‘werkpaard’ gebruikt.
Nu gaan we leren vissen aan de Thu Bon rivier. Jammer dat het weer alsmaar grijzer wordt.
We varen naar een klein eilandje midden in de rivier. Dit eiland bestaat uit waterkokosnoten palmen. De vrucht is verschillend van de kokosnoten die wij kennen.
De bladeren worden gebruikt voor verschillende doeleinden zoals voor een dak op een huis, de boot (ik noem dat een tobbe) waar we straks zullen ingaan, versiering zoals een ring of diertjes.
Tijdens de oorlog met de VS kwamen de soldaten uitrusten in het schattige dorpje van Hoi An. Wat zij niet wisten was dat de Vietcong zich verschuilde op deze eilandjes en als er een raid werd uitgevoerd, zaten zij onder water en ademden door bamboe stokken. De Amerikanen vonden hen niet en als ze vertrokken werd de staart van de groep ‘uit het niets’ door de Vietcong aangevallen.
Het is hier prachtig en heerlijk rustig.
Onwezenlijk dat zich hier zo veel ellende heeft afgespeeld.
Op de boot aangekomen spelen we even kapitein in afwachting van een heerlijke lunch.
En krijgen we een knappe vertoning van wat je allemaal met zo een wankele tobbe, gemaakt van palmboombladeren, kunt doen.
En nu moeten wij erin... alleen het instappen is een hele bedoening.
Het is zachtjes beginnen te regenen en wij moeten oefenen om zelf te leren vis vangen op zijn ‘Vietnamees’.
Er zijn twee manieren, de eerste is met behulp van een groot net van 15 m dat in het water hangt en dat naar binnen wordt gehaald door middel van een zwaar trapsysteem. Het Canadees koppel dat hier samen met ons is gaat die klus klaren.
Het tweede systeem is ‘handwerk’ en hier krijg ik privéles gelukkig vanop het vaste land.
Na al dat zware werk krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld. Gelukkig moesten wij niet leven van hetgeen we zelf hadden gevangen!!!
COLUMN
Het is niet alleen omdat ik nog nooit naar Zuidoost Azië ben geweest dat deze reis mij zo aantrok, en daardoor een ongekende cultuur zou leren kennen, maar ook omdat ik mij afvroeg hoe een land dat zo zwaar geteisterd was door oorlog terug verder kon samenleven. Wij hebben onze 100-jarige herdenking van WO I en dan voel je, vooral op politiek vlak, dat de wonden nog altijd niet geheeld zijn over wat al of niet collaboratie was tijdens WO II.
Voor ons is het dan nog een zeer eenvoudig probleem, de ‘slechte’ kwamen uit het buitenland en wij waren de ‘slachtoffers’ die werden aangevallen.
In Vietnam is het een strijd binnen één land namelijk tussen noord en zuid en vermits ze binnen hetzelfde land wonen, konden er verschillende meningen naast elkaar leven in dezelfde straat, hetgeen nog gemakkelijker misbruiken in de hand kan werken.
Aan elke gids in het zuiden vroeg ik daarom: hoe is het met de samenwerking met Noord Vietnam? En daar kreeg verschillende keren het antwoord : het gaat, maar het was wel moeilijk in het begin.
Als ik de vraag in het noorden stelde over hun samenwerking met het zuiden dan was het antwoord unaniem : dat gaat goed. Eigenaardig? Of is het gemakkelijker leven als je ‘gewonnen’ hebt, zoals dit het geval is voor Noord Vietnam?
Wat mij ook intrigeerde was: hoe staan de mensen tegenover de toeristen, zeker als het Amerikanen zijn? Met ons gidsje hier heb ik daar een heel tof gesprek over gehad.
Gidsje is niet denigrerend bedoeld maar de Vietnamezen zijn klein en frêle en zien er daardoor vele jaren jonger uit dan Westerlingen. Onze gids was een vrouw want zij was al 23 jaar en zij had geen man of vriend en is dan ook voor de gewone Vietnamees ‘oud’ want hier trouw je zeer vroeg. Nochtans kon je haar onmogelijk ‘oud’ noemen want ze was een echte spring-in-'t-veld en was even spontaan als een meisje hier voor haar puberteit.
Om half zes stond ze op om eten te maken voor haar familie en daarna ging zij naar haar werk. Ze leeft met haar ouders en grootmoeder. Bij gebrek aan plaats slaapt zij samen met haar grootmoeder in hetzelfde bed en dat vindt ze goed. Als haar oma slechte dromen heeft dan kan zij haar vastnemen en troosten en ze vindt dat ze een heel goede relatie heeft met haar. Ze vindt het normaal dat ze zo hard werkt want haar vader heeft zich krom gewerkt om haar de kans te geven om te studeren. Hierdoor verdient ze veel geld en kan zij nu op haar beurt haar familie onderhouden. Haar wedde komt op ongeveer 80 US$ per Maand!
Ze is heel blij met de vele toeristen die komen want haar land is erg arm, en zij brengen geld binnen waardoor ze een toekomst kunnen opbouwen. Zij is dus super aardig tegen iedereen.
Met de Amerikanen heeft zij een dubbel gevoel. Het is goed dat ze komen want het is goed voor de economie maar ze kan niet tegen hen lachen. Ze doet haar werk ernstig en beleefd maar is niet in staat om tegen hen te glimlachen. Haar grootvader heeft zijn leven aan haar verteld toen ze klein was en dat ging uiteraard over de oorlog. Tijdens die oorlog is hij zeven zonen kwijt geraakt, slechts 1 zoon en 1 dochter hebben het overleefd. Zijn enig overgebleven zoon is dus verplicht om alleen voor zijn vader te zorgen wat in een arm land een verschrikkelijke opgave is.
Nu hij zelf oud is door het vele harde werk op het land is het zijn dochter die deze plicht heeft overgenomen en zij (onze gids) doet dat met veel plezier en is daar heel fier op.
Danang
Vandaag rijden we naar Hué maar bezoeken eerst de Marmerbergen ten zuiden van Danang.
Vroeger bevatten deze grotten hindoeheiligdommen en later werden het boeddhistische tempels. Tijdens de oorlog werd het een schuilplaats van de Vietcong. Hier vindt men witte, rode en groene marmer waarvan allerlei beeldjes worden gemaakt. De winkeltjes puilen uit van de souvenirs.
Danang is met 800.000 inwoners de 4e grootste stad van Vietnam.
In het centrum ligt een grote brug over de rivier en van de brugleuning heeft men een monster gemaakt.
Het Boa Tang Cham oftewel het Museum van de Cham-beeldhouwkunst heeft de grootste verzameling Chamkunst ter wereld.
Hier bevinden zich meer dan 300 beelden uit zandsteen van de 7e tot de 15e eeuw. Het is ook de grootste zeehaven van Midden-Vietnam geworden na de verzanding van de haven in Hoi An.
Chinezen spreken van ying en yang maar de Vietnamezen hebben hiervoor een andere uitdrukking maar het betreft het vrouwelijke en het mannelijke. In de volgende foto is het opstaande deel voor het mannelijke en het horizontale voor het vrouwelijke. Bij rituelen wordt dit beeld met melk overgoten en dat loopt dan langs de goot beneden weg.
Dit beeld heeft dezelfde betekenis maar
hier is de lotusbloem er tussen verwerkt.
Bij dit beeld heeft men vastgesteld dat de maten
de ‘ideale’ maten zijn voor een figuur, alleen is men
daar bij ons pas honderden jaren later op gekomen.
Nog enkele beelden van deze hoogstaande cultuur.
Bij de laatste foto heeft de man het niet tot op heden volgehouden
De 105 km van Danang naar Hué gaat over de Hai-Vanpas en is de mooiste pas in Vietnam.
Deze is 22 km lang en word door de Fransen ‘Wolkenpas’ genoemd, omdat de top meestal in nevelen is gehuld.
Het hoogste punt is 500 m en beneden ligt de ‘Herenigingsspoorlijn’.
Oesterkwekerij ook voor de parels. Lekkere en gezonde (hoop ik) lunch.
Hué
Hué maakte tot de 14de eeuw deel uit van het koninkrijk Champa.
Het is gelegen aan het smalste deel van het land aan de Song Huong, de Parfumrivier of Rivier der Geuren. Het is de oude Keizerstad en het heeft van al de steden haar Vietnamees karakter het beste bewaard.
Op 31 januari 1968 begon het Tet-offensief. In tegenstelling tot de meeste steden kon Hué weken stand houden tegen de V.S.. De mariniers moesten huis per huis veroveren en er vielen vele slachtoffers. Een bombardement van de Amerikanen legde een groot deel van de stad in puin, evenals een deel van de Keizerlijke en Verboden Stad. Na 25 dagen kwam er een einde aan de bezetting van de Vietcong. Meer dan 10.000 mensen lieten hun leven.
In 1804 begon keizer Gia Long met de bouw van de Citadel en zette hiervoor duizenden dwangarbeiders in. Het bestaat uit 3 concentrische ommuurde vierkanten, waarbij de buitenste muur ongeveer 10 km lang is. In het midden ligt de Keizerlijke Stad ook de Verboden Purperen Stad genoemd, waar zich de privé vertrekken van de keizer en zijn harem bevond.
We hebben weer een prachtig hotel:
Nog even de omgeving bekijken en we vinden veel stalletjes waar bloemen en versiering verkocht worden. Het zijn ongelooflijke combinaties die voor ons onbegrijpelijk zijn, maar de mensen werken met materialen die op dit ogenblik in de natuur ter beschikking zijn en met hun grote handigheid en fantasie maken ze er iets van om te kunnen verkopen.
Papa is even afgestapt.
Originele reclame.
Deze morgen gaan we het klassieke bezoek brengen aan de Verboden Stad.
Ik ben iets later en Lieve heeft in het hotel kunnen genieten van een onverwachte show omdat het vandaag Nieuwjaar is. Leuke ochtend begroeting!
De aflossing van de wacht aan het paleis. Er is geld uit het buitenland gekomen om te trachten de stad te restaureren.
De hoofdingang.
Een paal met tekening van een draak. Deze figuur mocht alleen door keizers worden gebruikt.
De graven van de keizers. Dit deel, samen met de gangen, werd gerestaureerd met geld van de Unesco en uitgevoerd door Japanners.
De bibliotheek gebouwd in 1821.
De zij uitgang waar ook koppeltjes hun huwelijksfoto’s laten maken.
De Vietnamezen waren beroemd voor hun brons gieten.
De gids bracht ons naar de grootste markt van Hué.
Waanzinnig druk, zeker nu de mensen
hun laatste aankopen doen voor hun avondfeest.
We rijden een stuk buiten de stad en komen in een bos aan. Hier overvalt je de stilte.
De naam is Ta Hieu of Tu Thien en is een zeer oude kloosterschool die nu overwoekerd is
door het woud. Het is een begraafplaats van eunuchen.
De pagode is gelukkig nog gespaard.
In bakken worden bonsais bij elkaar geplaatst om een ‘landschap’
uit te beelden, het leven in het klein.
Prachtige mozaïeken.
Het is al bijna 22 uur en toch is de kledingwinkel nog open,
daarom dat het kindje op de grond slaapt bij zijn nog werkende moeder.
Deze nacht beginnen de Tet-feesten of Nieuwjaarsfeesten.
Het is een van de weinige officiële feestdagen in Vietnam.
Een week op voorhand wordt naar deze dag toegewerkt. B.v. de eerste dag worden er potten met chrysanten geplaatst in ons hotel, de dag daarna worden de lichtjes in bestaande bomen en planten aangebracht, de dag erna komen er weer versieringen bij evenals de kaartjes met wensen voor het nieuwe jaar. En als je denkt dat het af is, worden er de dagen erna nog potten met bloemen gebracht en nog meer lichtjes en versiering opgehangen.
Deze dag is erg belangrijk voor de levenden maar ook voor de doden.
Een week op voorhand wordt er begonnen met het plaatsen van het huisaltaar van een overleden familielid en dagelijks worden daar kaarsen en bloemen bij geplaatst. Zo voelen de ‘levenden’ terug de aanwezigheid van hun beminde doden en feesten de overledenen mee met hun familie.
In dit land is er nog veel armoede en weinig werk. Zij die werk hebben zitten soms ver verwijderd van de plaats waar hun familie woont en houden er aan om enkele dagen verlof bij te nemen teneinde samen te kunnen feesten. De thuisfamilie kijkt er ook erg naar uit en probeert er alles aan te doen om hun zo goed mogelijk te ontvangen.
Allerlei voedsel, snoep en cadeautjes worden gekocht. De geschenken zijn zeer mooi verpakt en zijn kleine kunstwerkjes op zich. Vandaar dat het hectisch druk is op de markten. Ook de treinen en bussen zitten overvol en de moto’s zijn meer overladen dan gewoonlijk.
Hoi An heeft een prachtige viering met super mooie lampions omdat daar veel Chinezen wonen en die zijn daar zeer handig mee. Hier in Hué is het meer ingetogen.
Deze avond wordt er een groot vuurwerk afgestoken dat we vanaf onze verdieping kunnen bekijken. Zoals je op bijgaande foto’s kunt zien is dit tegengevallen. De versieringen waren zo ‘groots’ dat we ook zo iets verwachtten voor het vuurwerk maar dat was niet het geval. Wij dachten apetrots aan het Antwerps vuurwerk terug dat veel indrukwekkender is.
Vandaag een luie dag want alles is gesloten in Vietnam op enkele restaurants na.
Daarom nog een foto genomen van het zwembad met tuin die heel groot is, niettegenstaande het midden in de stad is gelegen.
De Chua Tu-Dampagode is een belangrijke pagode want ze werd gesticht door een Chinese monnik in 1695. In de zestigerjaren was het een verzetshaard tegen president Diem en de Amerikaanse oorlogsinspanningen. Het huidige gebouw is van 1936.
Hoe klein ook, elk kind moet meehelpen, ook als de afwas op straat wordt gedaan.
En daardoor moet de allerkleinste zijn plan trekken en leren eten met chop sticks. Dat er een foto van werd genomen maakte hem erg verlegen.
Jong geleerd is oud gedaan.
Mooie tuin met veel bonsais en keramiek.
Het goedkoopste café dat we tegen kwamen.
Wanneer je 50 US$ laat omwisselen
krijg je meer dan 1 miljoen dong.
We wandelden langs de rivier terug naar het centrum. Het was er heel aangenaam.
De zon en het water en van de lampen wordt met zeer eenvoudige middelen kunstwerken gemaakt: nuttig mooi en grappig.
Hier maakte ik mijn meest bizarre foto van een motorrijder.
Vandaag staat de Parfumrivier op het programma. Het wordt ook Rivier der Geuren genoemd omdat de rivier ontspringt in de bergen waar het bos lekker ruikt. Langs deze waterweg gebeurt veel goederenvervoer en op een zaterdag zoals vandaag, genieten veel families van een dagje aan de waterkant.
Voor ons is het een aangename manier om vanuit Hué een bezoek aan een pagode buiten de stad te brengen.
De Thien-Mu-pagode is een van de beroemdste pagoden van Vietnam. Het boeddhistische heiligdom ligt op een heuvel pal aan de rivier.
De zeven verdiepingen van de spits toelopende toren zijn gewijd aan de reïncarnatie van Boeddha.
In een paviljoen is een reusachtige klok die
in 1710 werd gegoten en meer dan 2 ton weegt.
Het geluid is op meer dan 10 km afstand te horen.
Allerlei teksten zijn gebeiteld aan de binnenkant.
De schildpad is van marmer en is een van
de belangrijkste dieren omdat die staat
voor een lang leven.
De aansteker was leeg en onze gids heeft met papier een vuurtje
kunnen maken voor ons, hemzelf en anderen die stonden te wachten.
De Dai-Hungtempel.
De drie boeddha’s zijn van heden,
verleden en toekomst.
De monnik Thich Quang Duc liet zich op 11 juni 1963 naar Saigon rijden en doodde zichzelf door zelfverbranding.
Het was een daad van ultiem protest tegen het dictatoriale en anti boeddhistische bewind van de katholieke president Diem.
De foto van de brandende monnik haalde de wereldpers en luidde het einde van het regime in.
Rustgevende tuin.
Het grootste en indrukwekkendste van alle grafmonumenten is het graf van Ming Mang (1820 – 1841)
gelegen in een mooie en rustige omgeving. De keizer heeft het zelf ontworpen en alle gebouwen
liggen in elkaars verlengde waardoor de lengte op ongeveer 700 m komt.
De fruitschaal is allegorisch en moet het heelal met al zijn kleuren weergeven.
HANOI
Hanoi bestaat al meer dan 1000 jaar. Het is de hoofdstad van de Socialistische Republiek Vietnam en ligt aan de Rode Rivier.
Het is het bestuurlijke en politieke centrum van het land en staat onder direct centraal gezag.
Er wonen een kleine vier miljoen mensen en daarom is het na Ho Chi Minh stad de grootste stedelijke agglomeratie van Vietnam.
Wij verblijven in het legendarische Metropole Hotel dat ooit is verkozen als het beste hotel van Vietnam. Het is opgetrokken in oude Franse stijl
en de wereldpolitiekers, filmsterren en andere VIP’s die naar Vietnam kwamen hadden hier hun kamers.
De perzikboom bloeit maar een keer per jaar maar is dan ook bijzonder mooi.
In de zestigerjaren werd de schuilkelder gebouwd om de gasten te beschermen tijdens de Amerikaanse bombardementen.
Jane Fonda verbleef er gedurende haar beroemde trip naar Hanoi in 1972 evenals Joan Baez.
Nu is het ingericht als museum maar om het te kunnen bezoeken moet je heel lang op voorhand reserveren.
Vandaag is het zondag en blijkbaar ook voor onze gids een vrije dag.
Lieve en ik trekken er met ons tweetjes op uit en beginnen met een toer door de stad teneinde een idee te hebben wat er zoal te zien is.
Ideaal zo een uur met fietsvervoer door de stad te rijden en je niets te moeten aantrekken van het verkeer.
De griezelplaatjes die je op sommige foto’s ziet van de plaatselijke elektriciteitsaansluitingen is hier echt.
Doordat de fietser niet stopte zijn de foto’s erg bewogen. Trouwens hoe had ik moeten vragen om even te stoppen,
hij verstond niet één woord Engels en knikte alleen maar ja en lachte heel de tijd tegen ons.
Verkoop van vlees op straat.
De nieuwjaarsfeesten waren gedaan en het is een traditie dat de bewoners het versieringsmateriaal verbranden evenals de briefjes met hun wensendie zij in hun planten en bomen hadden gehangen. Verbranden omdat alles nieuw is in het nieuwe jaar.
Onnodig te zeggen dat dit smeulen voor een stank zorgde die bleef hangen omdat iedereen dat op die dag buiten doet.
Wij bevinden ons in een deel van het beroemde Franse kwartier dat volgens de boekjes heel mooi is.
Hier staan inderdaad statige gebouwen in de grote lanen, maar de zijstraten zien er totaal verkommerd uit,
zoals je o.m. kunt zien aan de foto’s over de elektriciteit. Het is precies of er eerst een laag gebouw werd gezet en
daarna werd er nog een stuk bovenop geplaatst. Zoals men zegt van België dat mensen steeds bijbouwen en dat het
een echte ‘koterij’ is geworden, is dat hier ook het geval, met dit verschil dat het niet naast elkaar maar boven elkaar is gezet.
De Sint-Jozefkathedraal is de oudste katholieke kerk
van Hanoi en werd gebouwd tussen 1884 en 1886.
Zo smal kan een winkel zijn.
Eindelijk een mooie winkel.
Op straat koken en eten.
En een schoenmaker maakte mij met handen en voeten duidelijk dat er
iets ergs met mijn schoen was.
Ik deed die uit om te kijken en hij pakte die af om de zool vast te naaien.
Toen ik die terug aandeed wilde hij absoluut de andere schoen ook bekijken.
Mijn tegen gepruttel hielp niet, de schoen werd genaaid terwijl ik de indruk had
dat er niets mis mee was.
Toen ik die eindelijk terug aandeed kon hij wel de prijs in het Engels zeggen,
belachelijk duur zelfs naar Belgische normen.
Moest ik nog afbieden op mijn eigen schoenen!!
Speciale boom met heel veel wortels en afhangende slierten.
We vonden een moderne en propere snackbar waar
Lieve genoot van heerlijk watermeloen sap.
Voor de eerste keer in Vietnam:
een echte sandwich.
Zondag dus weinig verkeer.
Toch maar erg oppassen met oversteken.
In het centrum ligt het Hoan-Kiemmeer waarrond de lanen
met statige bomen, stalletjes en De plaats voor de
mensen van Hanoi om hun zondag samen door te brengen.
Een ballonverkoper wilde even rusten en
ging daarom maar in een boom zitten.
Resten van de Tet-feesten.
Kleine meisjes zijn op zondag
gekleed als prinsesjes.
Het nieuwe jaar is
'het jaar van het paard'.
Detail uit vorige foto.
En het meeste volk
komt met de moto naar hier.
Het beste ijssalon van Hanoi.
Waanzinnig druk en er is een speciale plaats waar je zelfs tot de toog met je moto
kan binnen rijden in een ruimte die op een garage lijkt.
Het operagebouw is van 1911 en
is een kopie van de opera van Parijs.
De prachtige tuin ’s avonds.
Even bekomen van een rijk gevulde dag.
De prachtige verlichting van de Nieuwjaarsfeesten die gelukkig nog is blijven hangen...
Vandaag is onze gids er,
een allerliefst piepjong uitziend meisje.
Wij beginnen met een bezoek aan het mausoleum van Ho Chi Minh en de omliggende gebouwen.
Deze man wordt aanbeden door miljoenen mensen en zijn koosnaam is ‘oompje’.
25 Jaar zat hij onafgebroken in het buitenland en werkte hij aan zijn droom: een hereniging van Noord en Zuid Vietnam. Daar was hij mee bezig tot hij begreep dat het nooit zou lukken op een vredelievende manier. Bij Lenin vond hij de oplossing: de strijd aangaan maar vanuit de allerarmsten.
Onnodig te zeggen dat hij niet erg welkom was in Vietnam, maar het volk begon hem te eren omdat hij, in tegenstelling tot de andere leiders, eenvoudig bleef leven op dezelfde manier als de gewone mensen.
Wij hoorden met zeer veel liefde over hem spreken en op het grote plein voor het mausoleum stonden honderden mensen aan te schuiven uit vele landen, maar ook velen die uit verschillende delen van Vietnam kwamen. Over zijn opvolgers wordt er veel minder gesproken, want die wonen terug in de paleizen van voor de oorlog en zijn onbereikbaar voor het volk. Dit mausoleum is een soort bedevaartsoord.
De regels voor het bezoek zijn streng: tas en camera afgeven, correct gekleed zijn, fotograferen verboden en je waardig gedragen. En daar wordt door de wacht streng op toegezien.
Achter het Mausoleum staat het presidentieel paleis dat in 1906
werd gebouwd voor de gouverneur-generaal van Indochina.
Het was de bedoeling dat ook HCM daar zou komen wonen,
maar hij wilde dat niet doen omdat er zoveel
arme mensen in zijn land woonden.
De auto’s die hij ten geschenke kreeg staan op een overdekte plaats.
Hij heeft ze nooit gebruikt en reed zoals elke Vietnamees met een moto.
Het bevindt zich in een prachtig domein met een meer.
In 1958 kreeg hij van zijn land een nieuw huis op palen omdat hij als kind in een paalwoning heeft geleefd en
dit gebouw werd mooier ingericht teneinde buitenlandse gasten te kunnen ontvangen.
Eetkamer, bureau en slaapkamer.
Speciale boom: 'Moerascipres met lucht - adem - wortels' (Taxodium distichum met Pneumatoforen)
Foto van de Grote Geliefde leider in het museum dat over zijn leven gaat.
Hij prijkt nog altijd op het geld van Vietnam.
De Eenzuilige Pagode staat in het midden van de lotusvijver en werd gebouwd in 1049.Oorspronkelijk stond deze pagode op een houten boom, maar bij de heropbouw in de vijftiger jaren,
nadat de Fransen deze hadden in brand gestoken, werd het op beton geplaatst.
'De verboden foto' - nummer 1070713 -. Het verhaal staat hieronder in een afzonderlijk kader.
De Chua Van Mieu of Tempel van de Literatuur werd in 1070 opgericht ter ere van Conficius
en is gewijd aan wetenschap en literatuur, onderwerpen die vandaag nog in hoog aanzien staan.
Er is echter zo veel volk dat je nauwelijks iets van het gebouw kunt zien.
Pagode Tran Quoc is de oudste pagode in Hanoi en
werd voor de eerste keer opgericht in de 6e eeuw.
Hier werden de monniken begraven.
Heel handig met klei.
Tempel...
De Hoa Lo gevangenis werd gebouwd tussen 1886 en 1889 tijdens de Franse heerschappij.
Daar werden de politieke gevangenen opgesloten – d.w.z. de inwoners die in opstand kwamen tegen de invallers.
De fransen noemden dit gebouw ‘Maison Centrale’.
Tijdens de Vietnamese oorlog verbleven hier Amerikaanse krijgsgevangenen die het de naam ‘Hanoi Hilton’ gaven,
omdat de levensomstandigheden en de martelingen verschrikkelijk waren.
Onder hen was ook de latere senator John McCain van Arizona.
In 2008 was hij de kandidaat van de Republikeinen maar hij verloor de race naar het Witte Huis tegen B. Obama, de kandidaat van de Democraten.
Wanneer je niet werd gemarteld, dan lag je vastgeketend aan de voeten op een betonnen vloer die lichtjes afhelde naar het deel waar je hoofd lag.
Dit veroorzaakt een permanente duizeligheid zodat je bij de ondervragingen nauwelijks wist wat je vertelde.
Een monument ter herinnering aan allen die voor de vrijheid van Vietnam gestorven zijn.
Onnodig te zeggen dat wij na dit bezoek heel blij waren om even
te kunnen bekomen op een terrasje aan het meer zelfs met het grijze weer.
De spelers staan gedurende de voorstelling achter een gordijn tot hun heupen in een grote bak water.
De verboden foto.
Ho Chi Minh is de Grote geliefde leider.
Er doen allerlei verhalen de ronde zoals b.v. dat hij met zijn moto reed en voor een rood licht stopte. De politie zei dat hij mocht doorrijden president zijnde, maar hij antwoordde dat hij zoals de anderen zou wachten. Hij is nooit getrouwd geweest en besteedde al zijn energie aan de onafhankelijkheid van Vietnam en aan de hereniging van noord en zuid.
Sommige bronnen vertellen uiteraard andere dingen zoals dat hij een dochter in Frankrijk zou hebben.
Door zijn eenvoud en het feit dat hij alles over had voor een onafhankelijk en verenigd Vietnam, nam zijn faam mythische afmetingen aan. De mensen wisten dat hij het beste met hen voor had en beschouwde hem als een familielid – oom. Nu nog wordt hij ook door de jeugd erg geëerd. Uiteraard is het huidige regime heel blij met deze mythe dat voor hen een ongelooflijke propaganda is.
Wil dat zeggen dat de mensen blind zijn voor de huidige leiding van hun land? Absoluut niet.
Men erkent dat er corruptie is en maakt zich daar erg kwaad over.
Wanneer een firma of een ander land voor giften zorgt voor de allerarmsten in de afgelegen dorpen, verdwijnt een groot deel bij de tussenpersonen. Men vraagt dus ‘voedsel’ en geen geld en dan moet dat voedsel direct ter plaatse gebracht worden waar de noodlijdenden wonen want anders is alles onderweg ‘op’.
Je hoort dus een zekere ‘meningsvrijheid’ maar wij waren getuige van iets dat ‘toeristen’ niet mochten zien.
Na ons bezoek aan het weinige dat wegens de Tet-feesten nog te bezoeken was in en rond het domein van het paleis en mausoleum, moesten wij door een straat waar we met de chauffeur hadden afgesproken. Vlak voor het mausoleum zagen we ineens heel veel wachten rond lopen en ik dacht aan een soort aflossing van de wacht en wij liepen terug om te gaan kijken. Spijtig genoeg was het dat niet.
Iedereen werd tegengehouden en we zagen plots dat een man werd gedragen door 4 personen aan armen en benen. Ziek? Hij werd ergens tegen een muur op de grond gelegd.
Wij gingen dan maar terug richting auto maar mochten ook die straat niet meer in. Op het einde stonden veel legerwagens en soldaten. Iedereen draaide terug maar onze gids aarzelde eventjes omdat de afspraak met de chauffeur juist op de hoek van die straat was. Lieve en ik bleven wat lummelen uit nieuwsgierigheid. Ik had het lumineuze idee om tussen beiden te gaan staan en dan van ver 1 foto te nemen van de legerwagens maar …. een soldaat had het toch vanaf die afstand gezien en kwam tierend onze richting uit en riep van alles naar een andere soldaat die achter ons stond opdat wij zouden worden tegen gehouden. Die had daar blijkbaar geen zin in en kwam uiterst traag onze richting uitgewandeld, zo traag dat de eerste soldaat al lang bij ons was.
De brulaap had een typische Russische kop waar wreedheid en debiliteit de enige uitdrukking waren. Hij riep van alles tegen mij en trok mijn fototoestel uit mijn handen.
Ik riep terug dat hij mijn foto’s niet van de reis kon afnemen. Ik stelde voor om de foto die ik had genomen te verwijderen, maar hij prutste zodanig dat alles blokkeerde en daardoor werd hij nog woester. De andere soldaat ging even naar onze gids (en was vriendelijk tegen haar vertelde ze later) en ik denk dat ze vertaalde wat ik probeerde te zeggen maar de brulaap was in alle staten en ik was doodsbang dat hij het fototoestel zou weggooien. Eindelijk kreeg ik het uit onmacht van hem terug en probeerde ik het terug aan de praat te krijgen. Dat duurt dan precies een eeuwigheid vooraleer het werkte.
Ik toonde de foto, verwijderde die en dan zag hij een gewone ‘toeristen’ foto. Hij beende weg en wees dat we terug moesten.
Met een bang hart (ook de gids) gingen we terug en ik kwam toen de ‘trage’ soldaat’ tegen. Hij passeerde mij en zei zachtjes: sorry madàm. Hij zag er uit als een Vietnamees. Mijn knieën knikte te veel om hem vriendelijk aan te kijken.
Toen ik eindelijk bekomen was vertelde ik de gids dat al mijn sympathie voor Vietnam is gebleven maar dat ik haar land moeilijk democratisch kon noemen. Wij ‘veronderstellen’ dat een of meerdere mensen gebruik hebben gemaakt om te betogen nu dat er een massa volk aanwezig was, o.m. ter gelegenheid van de Tet-feesten waaronder veel toeristen van overal.
Nu naar het hotel om onze bagage op te halen en naar het station te gaan voor de Victoria Express Train,
die over een historische spoorlijn rijdt en Hanoi verbindt met de mysterieuze bergen in Sapa.
Het zou een luxe trein zijn wat heel goed is, want de rit duurt de hele nacht.
Alle toestellen opladen en nog de laatste nota’s
voor de foto’s over een intense dag in Hanoi.
De trein ziet er best goed uit en
het belooft een goede nacht te worden.
De belofte werd echter geen realiteit maar wel een ramp. De trein slingerde zo hard dat ik op een bepaald moment bijna uit bed viel.
De trein was misschien wel ‘luxe’ maar de spoorweg was inderdaad historisch. Rammel, rammel, stomp. Afschuwelijke treinreis, het leek of al de Belgische kinderkopjes hier op de sporen lagen. En of dat nog niet genoeg was, was er op een bepaald ogenblik geen water. Als voorzorg tegen stank en andere hinder vond het personeel niet beter dan… de wc’s af te sluiten zodat je er geen gebruik meer van kon maken.
Voor mij is dat een catastrofe want ik moet ’s nachts gaan, en als ik in een rammel bus zit – hier trein – dan moet ik nog meer gaan. In een kot vond ik een oude emmer en ik heb die in de gang gezet (ik wilde Lieve niet storen – is ook helemaal niet leuk, ook voor mij niet) en heb daar gebruik van gemaakt. Gelukkig dat er niemand moest passeren!!
Een paar uur later moest Lieve ook gaan en ben ik de emmer terug gaan halen. Zij moest niet in de gang gaan, ik ging wel even de hut uit!
Bij aankomst geen kans om iets te eten want iedereen vloog in bussen (bij ons was er blijkbaar iets verkeerd gelopen) en wij volgden de hoop mensen. Het werd een 35 km lange reis langs haarspeldbochten met een macho chauffeur. Wij werden met onze bagage afgezet onder aan de heuvel waar ons hotel op stond en nu moesten we nog klimmen ook. Uren later werden we in ons hotel aangesproken en vernamen we dat er heel erg naar ons gezocht werd, want ze wisten dat wij op de trein zaten, maar daarna waren ze ons kwijt.
SA PA
Sa Pa is een streek gelegen in Noordwest Vietnam dat grenst aan China en Laos. Dit gebied is nog niet lang opengesteld voor toeristen. Het is een prachtig berggebied met de hoogste berg van Vietnam de Fansipan Berg van 3143 m.
Hier wonen verschillende minderheden die nog maar recent de Vietnamese en westerse cultuur hebben leren kennen. In de provincie Hoa Binh zijn de Muong de grootste bevolkingsgroep en telt meer dan 900.000 leden. De verschillende bergstammen hebben hun eigen kleurrijke kleding hetgeen een attractie is voor de toeristen.
Het stadje Sa Pa ligt op ongeveer 1650 m hoogte. Daar ligt ons mooi en karaktervol hotel dat opgetrokken werd in een mengeling van Vietnamese en Koloniale stijl. Het uitzicht op de omgeving is adembenemend.
Op ons programma staat een bezoek aan de plaatselijke bevolking in de gehuchten Cat Cat en Sin Chai. Ongelooflijk primitief zijn de kleine huisjes en bijna overal kan je handgemaakte zaken kopen. De mensen zijn gewoon om te leven van hetgeen de natuur biedt en zijn erg handig om daar alle soorten kledij en gebruiksvoorwerpen van te maken die heel mooi zijn.
Mooi deken met de hand gemaakt en geborduurd. De keuken is een hoek van een ruimte waar alles gebeurt.
De rest van het varken wordt gezouten om maanden te kunnen bijhouden.
Een varken slachten gebeurt alleen bij feestelijkheden en
veel Vietnamezen eten geen vlees uit armoede.
De maïskolven worden gedroogd en daar boven ligt stro dat ’s avonds
naar beneden wordt gehaald om de kinderen te laten slapen.
Tijdens deze wandeling komen we voorbij de terrassen met de rijstvelden.
Ik was daar zo op uit om die te zien omdat ik daar al
zo veel mooie foto’s van heb gezien.
Wij zijn echter spijtig genoeg in het slechte seizoen gekomen
namelijk tussen twee oogsten in.
De rijstplant begint te groeien.
Het water komt op een balk en die valt naar beneden wanneer het water er uit loopt.
Hierdoor krijg je een zware slag op de rijst die in een grote ton ligt:
dit is een ingenieuze manier om het vlies van de rijst te verwijderen.
Zwart varken met kleintjes.
Tegen het einde van de wandeling begon de heup van Lieve pijn te doen en
een van de motorijders die met zijn moto op die bergwegeltjes reed
bracht haar veilig de laatste 200 m naar beneden.
Etnische kledij voor jongens en vrouwen.
Heerlijke kissende eend in een ijzeren pot in de vorm van een hond.
We hebben daar lekker en goedkoop kunnen eten.
De kerk.
Morgen word ik wakker in een van de mooiste delen van de wereld namelijk het sprookjesachtige karst landschap van Halong Bay.
Daar kijk ik al heel lang naar uit.
Ha Long Bay bestaat uit ongeveer 2000 eilandjes
Bloed, tranen en hoop
Meisje zijn van 14 jaar in een minderheidsbevolkingsgroep.
In de bergen van Vietnam zijn er verschillende bergstammen met hun aloude tradities.
Het kind blijft bij de moeder, meestal in een doek op haar rug gebonden, tot het 1 ½ jaar is. Je ziet de kindjes slapen, hangen, rondkijken, dag waaien maar nooit huilen.
Nadien blijft het kindje thuis bij de vader of een oudere broer of zus die er op past. Mama gaat dan zonder kind werken in de rijstvelden indien het seizoen het vereist.
Vanaf dat moment krijgt het prutske hetzelfde eten als de volwassenen: rijst met chili. Soms is er wat groente bij, al naar gelang wat het seizoen verschaft en een maal per week vlees maar dan moeten de mensen de dieren wel zelf kweken.
Omdat een meisje reeds vanaf haar 14 jaar wordt uitgehuwelijkt heeft zij heel weinig tijd om alles te leren en als ze niet alles kent wat zij moet kennen, is ze een slechte huisvrouw. Door deze druk hebben zij bijgevolg een heel moeilijke jeugd.
Vanaf 5 jaar kan een kind een volledige maaltijd gereed maken voor heel de familie die in de rijstvelden gaat werken.
Meisjes leren handwerken en de jongetjes lopen in het seizoen dat de rijst groeit met stokken rond, om de buffels uit de rijstvelden te houden, want anders eten die de hele oogst op.
Daarbij gaan de kinderen vanaf hun 5 jaar naar de lagere school en eventueel studeren zij verder, maar er is geen school in elk dorp. Zij moeten dus vanaf hun 5 jaar dag in dag uit kilometers gaan om in een school te geraken.
De meisjes krijgen bijna een scheikundige opleiding. Niet alleen moet er voor elk familielid per jaar vier stellen kleren gemaakt worden met het prachtigste borduurwerk, zij moeten ook de stoffen zelf weven en kleuren.
Voor sommige kleuren zoals indigo zijn ze ongeveer een half jaar bezig.
De planten krijgen een speciale behandeling en dan begint het bewerken van de stoffen. Dit moet volgens een strikt schema van onderdompelen, drogen, terug onderdompelen en drogen. Soms moet dit in de zon en soms mag dat niet. Alarm is er natuurlijk wanneer iedereen op de rijstvelden werkt en er breekt een regenbui los die het schema in de war kan sturen.
Ieder dorp heeft zijn eigen geheim van kleuren waardoor er specifieke tinten zijn die alleen door een bepaalde groep kan gemaakt worden. Buiten de kleding zelf maken zij ook al het bedlinnen, tafelkleden, zakken, tassen en al hetgeen dat uit weefsels bestaat. Uiteraard moet dit alles dan nog prachtig versierd worden.
Op 14 jaar wordt het meisje door de ouders uitgehuwelijkt of wordt zij gekidnapt.
Mou, onze fantastische gids, werd ook op haar 14de uitgehuwelijkt en is naar haar grootouders gevlucht omdat zij dat niet zag zitten. Vrouwen (bijna nog kinderen) die trouwen , moeten zoals u juist hebt gelezen, keihard werken op de rijstvelden en thuis.
De schoonzuster van Mou was eens met een groep toeristen op stap en 1 uur nadat zij thuis was gekomen is ze bevallen. Door hun hard leven duurt de bevalling in totaal ongeveer drie uur en daarna gaat het leven gewoon verder.
Een ziekenhuis is er niet wel is er 1 verpleegster voor de bergdorpen. De medicatie is gratis.
Als je dit allemaal weet is het begrijpelijk dat er heel veel amuletten en recepten bestaan die van de ouders op de kinderen worden overgedragen met als enig doel hen tegen ziekte te beschermen.
Mou heeft een job als gids, waardoor zij niet in de rijstvelden moet werken en geen kleding moet maken zoals de getrouwde vrouwen. Zij is daar heel blij mee maar haar moeder ziet dat zo niet zitten want zij is bang dat haar dochter een ‘oude vrijster’ zal worden.
Ondanks de grote kloof tussen de oude tradities en de moderne manier van leven hebben de jonge mensen toch een heel grote regel uit de traditie behouden: diegene die geld verdient onderhoudt heel de familie. Zij zijn dankbaar dat zij hebben kunnen studeren terwijl vroeger 90 % van de bevolking op het land werkte en ongeletterd was. Zij behouden de traditie om - vroeger was dit de taak voor de oudste zoon – hun ouders te onderhouden wanneer zij te oud zijn om voor zichzelf te kunnen zorgen. Bij uitbreiding wordt heel de familie onderhouden die het moeilijk heeft. De familieband is bijzonder sterk.
De Vietnamezen zijn financieel arm maar zijn ongelooflijk rijk in hun band met familie en vrienden.
